(Δευ. 21/9/15 - 15:55)
ΜΙΑ ΑΡΧΙΚΗ «ΕΞΟΡΥΞΗ» ΠΡΩΤΗΣ ΥΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Του Γ.Κ
Εκλογολόγος δεν είμαι, η ψυχολογική επεξεργασία των εκλογικών αποτελεσμάτων θέλει τον χρόνο της, η πολιτική ανάλυση θέλει τον ακόμη μεγαλύτερο χρόνο της, δικαιούμαστε όμως μερικές πρώτες, κυρίως αριθμητικές, αδρές παρατηρήσεις. Απλώς και μόνο ως πρώτη ύλη.
Πρώτον, η αποχή. Η συμμετοχή στις εκλογές της 20/9 αποτελεί ιστορικό χαμηλό για εθνικές εκλογές, τουλάχιστον της μεταπολιτευτικής περιόδου. Το 56,55% της συμμετοχής σε ένα εκλογικό σώμα που- τυπικά- από το 1996, και εντεύθεν κινείται στην περιοχή των 9 – 9,8 εκατ. ψηφοφόρων, είναι αρνητικό ρεκόρ, το οποίο ανταγωνίζεται μόνο το χαμηλό 52% των ευρωεκλογών του Ιουνίου 2009.
Σε επίπεδο εθνικών εκλογών το επόμενο χαμηλό ποσοστό συμμετοχής είναι του περασμένου Ιανουαρίου (63,6%). Σε απόλυτους αριθμούς προσήλθαν στις κάλπες 800.000 λιγότεροι ψηφοφόροι από τον Ιανουάριο και 600.000 λιγότεροι από το δημοψήφισμα του Ιουλίου. Τα ποσοστά συμμετοχής- αποχής, βέβαια, σχετικοποιούνται αν υπολογιστεί η μόνιμη «αναπηρία» των εκλογικών καταλόγων: Πάνω από 1 εκατ, τυπικά εγγεγραμμένοι είναι από... νεκροί και διπλοεγγεγραμμένοι, μέχρι μόνιμοι ή προσωρινοί μετανάστες, με πλήρη αδυναμία συμμετοχής στις εκλογές. Το σίγουρο, ωστόσο, είναι με την τελευταία εκλογική αναμέτρηση καταγράφεται μια ιστορικών διαστάσεων αποκοπή του εκλογικού σώματος από μια παράδοση υψηλής συμμετοχής, που τις δυο προηγούμενες δεκαετίες κινείτο στην περιοχή του 75%. Τα λευκά και άκυρα δεν ξέφυγαν από το σύνηθες ποσοστό 2,5%, στο οποίο περιλαμβάνεται και πολιτική θέση πέραν του λάθους, όπως καταδεικνύει η σύγκριση με το ιστορικό χαμηλό λευκού-ακύρου τον Ιούνιο 2012 (μόλις 1%!).
Δεύτερον, οι πραγματικές επιδόσεις: Σε ένα εκλογικό σώμα αισθητά διαφορετικό από αυτό του δημοψηφίσματος και των εκλογών του Ιανουαρίου (σ.σ. θα ήταν ιδεώδες να γνωρίζαμε κανείς τα πραγματικά δημογραφικά χαρακτηριστικά του, αλλά αυτό είναι αδύνατο), διαμορφωμένο από την αποχή, τα εντός και εκτός βουλής κόμματα καταγράφουν αφενός τα εικονικά, δηλαδή, τα ποσοστιαία κέρδη και ζημίες, και αφετέρου τα πραγματικά. Δηλαδή, το ισοζύγιο των ψήφων. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 323.000 ψήφους από τον Ιανουάριο, η Ν.Δ. έχασε 200.000 ψήφους, η Χ.Α. έχασε 9.000 ψήφους, το Ποτάμι 150.000 ψήφους, το ΚΚΕ 38.000 ψήφους, οι ΑΝΕΛ 93.000 ψήφους. Η συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να συγκαταλεγεί στους καθαρούς κερδισμένους (κατά περίπου 20.000 ψήφους σε σχέση με το άθροισμά τους τον Ιανουάριο), αν όμως αθροιστούν και οι 152.000 του παπανδρεϊκού ΚΙΔΗΣΟ των προηγούμενων εκλογών, το πασοκο-δημαρίτικο ισοζύγιο είναι ελλειμματικό κατά 130.000 ψήφους σε σχέση με τον Γενάρη. Οι Κεντρώοι του Λεβέντη έχουν ένα καθαρό όφελος 76.000 ψήφων, κατά 6.000 ενισχύεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ οι 154.000 ψήφοι της νεοσύστατης ΛΑ.Ε. λογίζονται ως καθαρό κέρδος, αποσπασμένο προφανώς κυριότατα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τρίτον, η υποθετική ιστορία: Υποθετική ιστορία («τι θα γινόταν αν...»), φυσικά, δεν υπάρχει. Ωστόσο, στο καθαρά αριθμητικό-στατιστικό πεδίο έχει ενδιαφέρον ο συνδυασμός της αποχής με τις ψήφους των κομμάτων σε απόλυτους αριθμούς. Αν, λοιπόν, οι πραγματικές ψήφοι των κομμάτων στις χθεσινές εκλογές αναχθούν στη συμμετοχή του Ιανουαρίου (+800.000 ψήφοι), τα ποσοστά τους θα διαμορφώνονταν ως εξής: ΣΥΡΙΖΑ 30%, ΝΔ 23,8%, ΧΑ 6%, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ 5,4%, ΚΚΕ 4,7%, Ποτάμι 3,5%, ΑΝΕΛ 3,1%, Λεβέντης 2.9%, ΛΑ.Ε. 2,4%. Κάτι ανάλογο θα προέκυπτε με αναγωγή στη συμμετοχή στο δημοψήφισμα (+600.000 ψήφοι). Λογικά, αν οι απέχοντες- ως κανονικά προσερχόμενοι ψηφοφόροι- κατανέμονταν όπως και οι πράγματι ψηφίσαντες, τα ποσοστά των κομμάτων θα επανέρχονταν στα επίπεδα των τελικών αποτελεσμάτων. Ωστόσο, έχουμε βάσιμες ενδείξεις ότι αυτή η νέα, πρόσθετη αποχή εμπεριέχει υψηλό βαθμό απογοήτευσης, διαμαρτυρίας και αποδοκιμασίας για τον τρόπο που σπαταλήθηκε η λαϊκή ετυμηγορία και οι μεγάλες προσδοκίες τόσο του Ιανουαρίου, όσο και του δημοψηφίσματος. Κι επίσης, είναι σε μεγάλο βαθμό νεανική αποχή. Επομένως- και με όποιο βαθμό αυθαιρεσίας περιέχει ο συλλογισμός- υπάρχει ένας πολιτικός γρίφος προς επίλυση: πώς θα ψήφιζαν οι 800.000 απογοητευμένοι, τσαντισμένοι και αηδιασμένοι αν τελικά προσέρχονταν στις κάλπες;
Τέταρτον, οι συσχετισμοί στο κοινοβούλιο: Τα εκτός Βουλής κόμματα κινούνται πάνω από το 6%, σε αυτή τη νέα σταθερά της μετα-δικομματικής (ή νέο-δικομματικής) κοινοβουλευτικής διαδικασίας, που στη βραχύβια Βουλή του Μαΐου του 2012 είχε αποδώσει το ρεκόρ του 19,5% εκτός βουλής. Στα εντός βουλής κόμματα, πέρα και ανεξάρτητα από την επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ και να περιοριστεί στην εμπιστοσύνη των 155 εδρών, διαμορφώνεται μια δυνητική πλειοψηφία στήριξης του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων μέχρι και 267 βουλευτών. Δηλαδή πολύ πάνω από τους 220 που υπερψήφισαν το τρίτο μνημόνιο. Η Χρυσή Αυγή εδραιώνει την κοινοβουλευτική της παρουσία, έχοντας αποσπάσει πλέον και ένα είδος ηθικής συναυτουργίας των ψηφοφόρων της στην εγκληματική της δράση, μετά την ομολογία Μιχαλολιάκου περί πολιτικής ευθύνης στη δολοφονία Φύσσα. Κι απομένει το ΚΚΕ με τους 15 βουλευτές του να σηκώσει το βάρος του αντιμνημονιακού κοινοβουλευτικού ελέγχου. Ο οποίος έχει τεράστια σημασία, με δεδομένη την αντικοινοβουλευτική πρακτική που έχουν επιβάλει οι δανειστές και η τρόικα (νυν τερατόικα) να ψηφίζονται νομοσχέδια εκατοντάδων σελίδων και άρθρων χωρίς καν να διαβαστούν από τους βουλευτές. Με βάση τη σύνθεση της νέας βουλής, επομένως, θα προκύψει ένα τρομακτικό έλλειμμα και πληροφόρησης για κρίσιμες αποφάσεις, απαραίτητης για τις ομάδες κοινωνικής αντίστασης.
Πέμπτον, πέραν των αριθμών: Είναι πλέον ή βέβαιον ότι η νέα κυβέρνηση, σε συνεργασία με τους δανειστές, θα επιχειρήσουν να διαμορφώσουν ένα νέο success story εφαρμογής του τρίτου μνημονίου σε συνδυασμό με κάποια ψήγματα «παράλληλου προγράμματος». Η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι εξαιρετικά αμφίβολη, ιδιαίτερα σε συνάρτηση με την ταξική σκληρότητα των μέτρων που προβλέπει το μνημόνιο, των οποίων η πολιτική υποστήριξη στη βουλή είναι δύσκολη και δεν αποκλείει νέες αναταράξεις στη συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Ωστόσο, το εγχείρημα αυτό ξεκινά με ένα δυνατό μπαλαντέρ: τον κοινοβουλευτικό αποκλεισμό της εναλλακτικής λύσης στο μνημόνιο και στην ευρωζώνη, το σβήσιμο της διαχωριστικής γραμμής «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», όπως διθυραμβικά αναγγέλθηκε από τα συστημικά ΜΜΕ, και την εξαφάνιση από τη δημόσια σφαίρα- τουλάχιστον από τα επίσημα βήματα- της αμφισβήτησης του κυρίαρχου «ευρωπαϊσμού». Αυτής που σε υψηλότατο βαθμό περιεχόταν στο ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου. Αυτή η εξαφάνιση, άλλωστε, ήταν και ο βασικός στόχος αυτών των εκλογών. Κι οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι επετεύχθη με εξαιρετική ακρίβεια. Και να αναζητήσουμε τρόπους να αντιστραφούν το ταχύτερο δυνατό τα αποτελέσματά του.
Γ.Κ
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22167:km-eklogika-apotelesmata&catid=82:kommata&Itemid=199
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου